Το μοναχικό ταξίδι και το ταξίδι με παρέα διαφέρουν θεμελιωδώς. Αλλά βέβαια το καθένα έχει τη χάρη του, τα καλά του και τα κακά του. Ρωτήσαμε τους γεωγραφικούς φίλους στη σελίδα μας στο facebook και ιδού 15 αντιπροσωπευτικές απαντήσεις:
Oui, oui, η καλύτερή μου. Το πρώτο πρώτο ήταν ως φοιτήτρια στη Σκύρο. Μετά από πολλά χρόνια να πω πως τα καλά του μοναχικού ταξιδιού είναι πολλαπλάσια του με παρέα γιατί αποφασίζεις εσύ πότε και τι θα κάνεις όπως επίσης μπορείς να κάνεις socialize με ξένους, καινούριους ανθρώπους αποκτώντας γνώσεις κι εμπειρίες που δεν θα κέρδιζες αν έπρεπε να συμβιβάσεις τυχόν ασυμβίβαστα. Το καλό της 'παρέας' είναι ότι δεν κοιμάσαι μόνος σου τα βράδια λολ. Αν η παρέα είναι ο κολλητός τότε μπορεί να κάνει και ο καθένας το πρόγραμμά του και να βρίσκεστε στα του κοινού ενδιαφέροντος. Ίσως αυτή είναι και μια άριστη λύση. Σε πολλές περιπτώσεις, ανάλογα τον προορισμό σημαντική είναι και η ασφάλεια ως γυναίκα - δεν θα πήγαινα μόνη μου ποτέ και πουθενά όπου έχουν τις γυναίκες για σκουπίδια λόγω θρησκείας, και μάλλον δεν θα πήγαινα ούτε με παρέα.
Γενικά προτιμώ να ταξιδεύω με έναν ή δύο συνταξιδιώτες, με όμοια ταξιδιωτική φιλοσοφία και εμπειρία. Είναι πιο πλούσιο το ταξίδι όταν μοιράζεσαι τις όμορφες στιγμές, τα ευτράπελα, τις δυσκολίες και βέβαια τα έξοδα διαμονής και μετακίνησης. Η σωστή παρέα εμπνέει περισσότερη ασφάλεια σε κινδύνους και προβλήματα που απαιτούν λήψη αποφάσεων, σου επιτρέπει να τολμήσεις περισσότερο. Παρ' όλο αυτά έχω απολαύσει εξίσου και ταξίδια που πραγματοποίησα μόνος, όπως για παράδειγμα στο Μπανγκλαντές, τη Μαυριτανία κλπ. Το solo ταξίδι προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη ανεξαρτησία και ευκαιρία εσωτερικής αναζήτησης. Η φωτό από την παραγκούπολη Karail στη Dhaka του Μπανγκλαντές και την τράβηξε ένα παιδί με την κάμερά μου
Θα σου πω για το τελευταίο. 2019, 25 μέρες σε Μαρτινίκα, Σεν Λούσια, Ντομινίκα, Μπαρμπέιντος, Γουαδελούπη, με αυτή τη σειρά. 5 νησιά, 4 χώρες, ένας πολύ-άγχος-για-να-τον-περνάς-μόν@-σου εφιάλτης logistics με τα καράβια, γιατί απαιτούν γραφειοκρατία αεροπλάνου, καθώς συνδέουν χώρες, όχι απλώς νησιά. Προσέλευση δύο ώρες νωρίτερα, έλεγχος διαβατηρίων, συμπλήρωση εντύπων για αιτία επίσκεψης και διάρκεια διαμονής... - χώρια τα διαφορετικά νόμισματα: να πας να πάρεις μια σοκολάτα από το κυλικείο και να μην μπορείς, γιατί έχεις πάνω σου -φτου να πάρει!- East Carribbean dollars και όχι Barbadian dollars! Πώς λέμε ανέμελη αίσθηση island hopping στο Αιγαίο; Ε, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ! Το πιο δύσκολο ήταν η προσαρμογή από το αριστερό στο δεξί σύστημα οδήγησης και τούμπαλιν, ανάλογα με το νησί - ακόμα δεν το πιστεύω πώς δεν τράκαρα 😅 Bonus tip: στο migration form για τη Σεν Λούσια, που είναι wedding destination, είχε ερώτηση: "Ταξιδεύετε με σκοπό να παντρευτείτε;". Κόλλησα για λίγα δευτερόλεπτα, να πω την αλήθεια - ποιος μπορεί να ξέρει τι θα του ξημερώσει; 😆
Πολλές φορές, σε πολλές χώρες . Θέλει μεγάλη προετοιμασία (διάβασμα κτλ ) και προσοχή. Φροντίζω να φτάνω μέρα στον προορισμό μου για μεγαλύτερη ασφάλεια . Προσπαθώ να ταξιδεύω Light 🧳 . Κρατάω πάντα αντίγραφα εγγράφων / διαβατηρίου , φροντίζω να έχω ταξιδιωτική ασφάλεια (κυρίως για ταξίδια εκτός Ευρώπης). Ευελιξία και Always a plan B 🙂
Το πρώτο μου ταξίδι εξωτερικό ΚΑΙ μόνος μου, ήταν τον Σεπτέμβριο 1989, στα 20, με προορισμό Ρώμη, με πλοίο από Πάτρα για Μπάρι. Ξημέρωμα σε μια Αδριατική λάδι, με επιτόπια μακαρονάδα με σάλτσα στο κατάστρωμα από θορυβώδεις Ιταλούς, αντί για τρένο με πήραν μαζί σε παμπάλαιο Renault 4L με τη συμφωνία να πληρώσω τη βενζίνη επειδή δεν είχαν άλλα λεφτά και να μου πληρώσουν τα 3/4 της βενζίνης στη Ρώμη (έτσι κι έγινε). Ένας μίλαγε στα όρια της κατανόησης αγγλικά, ένας ελάχιστα κι ο τρίτος καθόλου. Πρωτοήπια εσπρέσσο και έφαγα κλασικό panino στην autostrada τρις, πρωτοείδα Ferrari και Lamborghini εν κινήσει, με "μπάφιασαν" στο αυτοκίνητο, μου έκαναν νυχτερινό τουρ σε αρχαία αξιοθέατα στη νυχτερινή Ρώμη, στις πόρνες του Τίβερη, και καταλήξαμε σε εσωτερικό πάρκο πανύψηλων εργατικών πολυκατοικιών με καμιά δεκαπενταριά paninari της παρέας τους, να είναι αραχτοί 4 το πρωί... Εκεί φάγαμε στην κουζίνα του κλειστού εστιατορίου του ενός, La pamperela , η μικρή πάπια, λες και έπαιζα σε επεισόδιο των Sopranos😜. Στις 6 το πρωί με άφησαν δίπλα στο Olympico της Ρώμης, σε οικοτροφείο φοιτητών γλώσσας όπου ήταν η τότε κοπέλα μου πριν ξεκινήσει πανεπιστήμιο, όπου και μπήκα στους κοιτώνες καθώς η Ισπανίδα φίλη της δικιάς μου "παρενοχλούσε" τον σεκιουριτά. Αυτά τα ωραία. Τις επόμενες 15 μέρες πήγα Μιλάνο και Παβία όπου ήταν το πανεπιστήμιο. Αυτά❤️
Είναι ωραίο να ταξιδεύεις μόνος σου. Έχω οδηγήσει πολλές φορές μόνος μου και μεγάλες αποστάσεις. Μακεδονία σε πολλά όμορφα μέρη μιας που έχω καταγωγή από Καβάλα, μέχρι και Ορεστιάδα, αλλά δυστυχώς μόνο εγχώρια. Έχω πετάξει για Βερολίνο, Παρίσι και στο αγαπημένο μου Λονδίνο μόνος μου! Είναι όντως πολύ ωραίο και αναζωογονητικό να ταξιδεύεις μόνος σου, αλλά είναι και κάτι το οποίο δύσκολα το επιλέγουμε, γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά μάλλον οι περισσότεροι άνθρωποι. Προσωπικά πίστευα και πιστεύω, ότι ο καλύτερος φίλος μας είναι ο εαυτός μας, τον οποίο οφείλουμε να προσέχουμε περισσότερο από τον καθένα και βέβαια είναι η καλύτερη παρέα μας. Βέβαια αυτό είναι πιο εύκολο αν δεν έχεις παιδιά. Επειδή προσφάτως έχω ένα και έρχεται και το δεύτερο, καταλαβαίνω ότι ο εαυτός μου έρχεται τέταρτος σε σειρά πλέον , αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο απλά συμβαίνει χωρίς δυσκολία. Και αν κάποια στιγμή δημιουργείται κάποια εσωτερική κούραση, παίρνεις αγκαλιά το παιδί σου και το σύντροφό σου και όλα ισιωνουν. Ταξιδέψτε όσο πιο πολύ γίνεται και μόνοι και με παρέα. Το θέμα είναι το ταξίδι!
Το πρώτο μεγαλούτσικο ταξίδι που έκανα μόνη μου ήταν το 2011 που πήγα από το χωριό μου στη Δονούσα κι έκανα ελεύθερο κάμπινγκ για δέκα μέρες στον Κέδρο. Ήταν πάρα πολύ ωραία εμπειρία, είχα μαζί μου τέσσερα βιβλία και δε δυσκολεύτηκα καθόλου να βρω και ανθρώπους για παρέα. Από εκεί μάλιστα έφυγα για δυο βράδια μόνο με sleeping bag και πήγα στην Αμοργό. Από τότε έχω πάει πολλά ταξίδια μόνη, δε μετάνιωσα ούτε ένα ❤
Σαντορίνη σαν πας ζευγάρι, παντρεύεσαι ή χωρίζεις. Γιατί να το ρισκάρω;;;; Πήγα μόνη και πέρασα φανταστικά.
16 μέρες μόνος ΗΠΑ random cities, δεν είναι τόσο ο προορισμός όσο η εμπειρία να κανείς ένα μακρινό ταξίδι μόνος, η συντροφιά που μπορείς να βρεις από το ίδιο σου τον εαυτό, η επιτακτική ανάγκη να βγεις από το comfort zone, να γνωρίσεις νέα άτομα να γνωρίσεις κουλτούρες να γίνεις explorer και όχι απλός ταξιδιώτης. Το έκανα στα 31 μου, κρίμα που δεν το τόλμησα πιο νέος..
Ένα μήνα στον Μαυρίκιο. Μόνο θετικά είχε! Έχει να κάνει πολύ με τη νοοτροπία που έχει ο κόσμος εκεί που θα πας, πιστεύω. Αν είναι πιο κλειστοί κ ψυχροί φαντάζομαι δεν είναι το ίδιο. Αλλά στο Μαυρίκιο δεν ένιωσα ότι κινδύνευα ή ότι θα ήμουν συνέχεια μόνη. Οι ανασφάλειες έχουν να κάνουν μέχρι πριν να φτάσεις στον προορισμό και τα άγχη που έχουν οι συγγενείς, φίλοι και εσύ για το άγνωστο. Ήταν εμπειρία ζωής και φυσικά το ξανακάνω!
Με παπορο, τρενο και λεωφορειο εχω ταξιδεψει μονη πολλες φορες. Το αεροπλανο το φοβαμαι. Σε καποια δυσκολη στιγμη ανεβηκα στο πλοιο και πηγα μονη στην Κρητη. Παιρνω το λεωφορειο και παω σε ενα χωριο του Αποκορωνα. Υποτιθεται την επομενη θα ερχοταν κι η μετεπειτα κουμπαρα μου αλλα με εφτυσε. Γνωριστηκα με τον χασαπη και τον μαναβη (οι σωστες γνωριμιες), καθησα σε αυλες κι ηπια καφε με αγνωστες γιαγιαδες, ξαναδιαβασα ενα σωρο βιβλια και τελειωσα μια εργασια της σχολης. Μονο το βραδυ φοβομουν, (οπως και τωρα δλδ). Ενα βραδυ ακουσα θορυβο στην κουζινα, παω να αφαλοκοψω τον κλεφτη που πηγε να μου κλεψει την κατσαρολα με το φαϊ και αποδειχτηκε οτι ηταν ενας κατης. Ενα αλλο βραδυ κλειδωσα εναν ποντικαρο στο μπανιο. Ηταν ενα ταξιδι που χρειαζοταν, 19 μερες μονη. Πλεον παω οπου θες. Το μονο που φοβαμαι ειναι τους κλεφτες τη νυχτα.
Είμαι 6 μήνες τώρα σε διάφορες χώρες λατινική Αμερική. Μια διαπίστωση που φαίνεται και από τα σχόλια στο post. Οι γυναίκες (τουλάχιστον από Ελλάδα) φαίνεται να ταξιδεύουν μόνες τους αρκετά περισσότερο από τους άντρες ακόμα και σε μέρη που είναι ή θεωρούνται επικίνδυνα. Αυτό δείχνει κάτι για το τι χρειάζεσαι για να ταξιδεύεις μόνος, σίγουρα όχι ασφάλεια ή να μπορείς να κουβαλάς πολλά κιλά. Τα σέβη μου σε κάθε περίπτωση.
Το 2010 πήγα μόνη μου στο Λονδίνο για σεμινάρια μέσω Comenius. Θα έμενα σε οικογένεια, εντελώς άγνωστη. Προσπάθησε ο κύκλος μου να με τρομάξει με τους πιθανούς κινδύνους αλλά δεν έκανα βήμα πίσω. Το μόνο που με τρομάζει στα ταξίδια είναι το αεροπλάνο. Ένα φεγγάρι ανέβαινα με ζαναξ. Αλλά ούτε κι αυτό με κρατάει πίσω. Το ταξίδι εκείνο το απόλαυσα πάρα πολύ. Μετά τα μαθήματα έκανα πλάνο κάθε μέρα για τα μέρη που ήθελα να δω χωρίς καμία παρέμβαση ❗θα ήθελα πάρα πολύ να ταξιδέψω ξανά μόνη.....και ξέρω και που θέλω να πάω....😁
Στο εξωτερικό μόνο 1 φορά πριν 10 χρόνια.. ταξίδι για συνέντευξη στο Groningen αλλά το εκμεταλλεύτηκα κ έμεινα 1 μέρα εκεί κ 1 στο Άμστερνταμ. Το θετικό ήταν η αίσθηση ανεξαρτησίας, το ότι δεν έκανα καθόλου πρόγραμμα, κ γνώριζα συνέχεια κόσμο. Το αρνητικό είναι πως αισθάνθηκα άβολα να κάτσω σε παμπ πχ μόνη μου ενώ ήθελα, κ φοβήθηκα αρκετά το βράδυ. Νομίζω τώρα θα πήγαινε πολύ καλύτερα!
Είναι ένα τραγούδι του Άσιμου που λέει..."μια απόφαση χρειάζεται και μην πολυπαραμυθιάζεσαι..." ε, αυτό...💕 φιλιά από την όμορφη Γρανάδα Ισπανίας... ετών 43
* Αν κάποιος γεωγραφικός φίλος δεν επιθυμεί το σχόλιο του να εμφανίζεται στο άρθρο, ας επικοινωνήσει μαζί μου στο inbox της σελίδας και θα το αφαιρέσω άμεσα!
Μία Απάντηση
Καποια στιγμη μετα τα 30+ συνειδητοποιεις οτι γυρω σου υπαρχουν παιδια, υποχρεωσεις κλπ, ασυμβατα με τις δικες σου επιδιωξεις. Απ την αλλη μερια ανασφαλεια, αγνωστο κλπ. Αν το χεις αποφασισει ν αφησεις τη μιζερια πισω μαζι τις παιδιαστικες βλακειες του χαβαλε, ο πλανητης δικος σου, αρκει να ξερεις να διαβαζεις την αληθεια στο χαος του ψεματος. Αλλιως θα σαι παντα μονο για τα μερη με τους τουριστες μαζι μ αλλους η μονος. Καμια διαφορα τελικα. Αν και καλυτερα με παρεα με τα ιδια γουστα. Ετσι πας backpacker και στο amsterdam, και στην ταιλανδη και οπου θες. Και στην ελλαδα μαθες και με μηχανακι, και αυτοκινητο φυσικα. Αρκει να μην προκαλεις χωρις λογο. Δεν κερδιζεις ποτε στην κοντρα με ντοπιους και οι ευκολες μερες αν υπηρξαν (χοχο) τελειωνουν σιγα σιγα. Αντε και καλες βολτες