Οι αυτοκρατορικοί θησαυροί παραδίδονται στο φιλοπερίεργο κοινό!
Πάνω στην κεντρική λεωφόρο-δαχτυλίδι που περιβάλλει την παλιά πόλη της Βιέννης, στην πλατεία Μαρίας Θηρεσίας, βρίσκονται δύο πανομοιότυπα κτήρια, το ένα απέναντι από το άλλο. Πρόκειται για δύο από τα κορυφαία μουσεία στον κόσμο και σημαντικά αξιοθέατα της Βιέννης. Ο λόγος για το Kunsthistorisches Museum (Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης) και το Naturhistorisches Museum (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας). Τα κτήρια αυτά ανήκουν σε μια εποχή που σηματοδότησε την μεταμόρφωση της Βιέννης σε μία από τις κορυφαίες μητροπόλεις της Ευρώπης και του κόσμου.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα η παλιά πόλης της Βιέννης ήταν ακόμα περικυκλωμένη από τα μεσαιωνικά της τείχη. Τα τείχη αυτά, αν και την είχαν σώσει πολλές φορές στο παρελθόν από εχθρικές επιθέσεις (κυρίως από τους Οθωμανούς που είχαν επιχειρήσει δύο φορές, το 1529 και το 1683, να την καταλάβουν), δεν είχαν πια καμία χρηστική αξία ως αμυντικές κατασκευές λόγω της μεταβολής της τεχνικής του πολέμου. Θεωρήθηκε μάλιστα ότι εμπόδιζαν την επέκταση της πόλης, καθώς διέκοπταν την απρόσκοπτη επικοινωνία του κέντρου με τα προάστια.
Τον Δεκέμβριο του 1857 ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Φραγκίσκος Ιωσήφ ανακοίνωσε την απόφασή του να κατεδαφιστούν τα τείχη και στη θέση τους να κατασκευαστεί μια μεγάλη λεωφόρος που θα περιέτρεχε τον πυρήνα της παλιάς πόλης. Οι εργασίες άρχισαν αμέσως και την 1η Μαΐου 1865 έγιναν τα εγκαίνια της Ρίνγκστρασε (Ringstrasse), της νέας λεωφόρου-δαχτυλίδι, με την παρουσία του αυτοκράτορα, της συζύγου του Ελισάβετ (της γνωστής μας Σίσι) και άλλων σημαινουσών προσωπικοτήτων της πόλης. Το βουλεβάρτο αυτό έμελλε να εξελιχθεί στην οδό-βιτρίνα της αυτοκρατορικής Βιέννης, λειτουργώντας ως επίδειξη της ισχύος και του κύρους της Αυστροουγγρικής μοναρχίας.
Μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής της λεωφόρου άρχισαν σταδιακά να ανεγείρονται κατά μήκος της (στα οικόπεδα που είχαν προκύψει από την κατεδάφιση των τειχών) πολυτελή και επιβλητικά μέγαρα. Πλούσιοι και επιφανείς Βιεννέζοι έσπευσαν να χτίσουν τα «παλάτια» τους στην αριστοκρατικότερη οδό της πόλης, στο στυλ του «Ιστορικισμού» που ήταν ο συρμός της εποχής. Το αρχιτεκτονικό αυτό στυλ, γνωστό και ως «Εκλεκτικισμός», αποτελούσε συνδυασμό αρχιτεκτονικών στοιχείων από διάφορες εποχές, όπως αρχαία ελληνικά, ρωμαϊκά, γοτθικά, αναγεννησιακά, μπαρόκ, ρομαντικά κλπ.
Παράλληλα με τα ιδιωτικά μέγαρα, κατασκευάστηκαν και αρκετά δημόσια κτήρια. Τα σημαντικότερα ήταν: η Όπερα σε νεοαναγεννησιακό ρυθμό, το Κοινοβούλιο σε αρχαιοελληνικό στυλ (μια παραπομπή στην αθηναϊκή δημοκρατία), το Αυτοκρατορικό Θέατρο, το Πανεπιστήμιο, το Νέο Δημαρχείο σε νεογοτθικό στυλ, καθώς και η νέα πτέρυγα του Ανακτόρου Χόφμπουργκ. Τα υπέρλαμπρα αυτά κτίσματα πλαισιώθηκαν από πολυτελείς κήπους και χώρους πρασίνου, όπως το Πάρκο του Δημαρχείου, ο Κήπος του Λαού, το Πάρκο της Πόλης και άλλα.
Ακριβώς απέναντι από την εξωτερική πύλη του Ανακτόρου Χόφμπουργκ ο αυτοκράτορας παρήγγειλε να κατασκευαστούν δύο μνημειώδη κτήρια, προκειμένου να στεγάσουν τις θρυλικές αυτοκρατορικές συλλογές τέχνης και φυσικής ιστορίας των Αψβούργων και να τις κάνουν προσιτές στο κοινό. Το σχέδιο ανατέθηκε το 1871 σε δύο αρχιτέκτονες, τους Γκότφριντ Ζέμπερ (διεθνώς αναγνωρισμένο για τα σχέδια μουσείων) και Καρλ φον Χαζενάουερ, και ολοκληρώθηκε είκοσι χρόνια αργότερα. Οι αρχιτέκτονες κατασκεύασαν δύο κτήρια ορθογώνιας κάτοψης, με συμμετρικές νεοαναγεννησιακές προσόψεις και δύο επιβλητικούς, οκταγωνικούς τρούλους. Αν και τα κτήρια είναι πανομοιότυπα, υπάρχει ένα στοιχείο που τα ξεχωρίζει: στην κορυφή του τρούλου του Μουσείου Ιστορίας της Τέχνης υπάρχει άγαλμα με τη μορφή της θεάς Αθηνάς, ενώ στον τρούλο του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας άγαλμα με τη μορφή του θεού Ήλιου, και τα δύο έργα του γλύπτη Γιοχάνες Μπενκ.
Διαβάστε επίσης: Τι να κάνω και τι να δω στη Βιέννη σε ένα τριήμερο
Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης
Όπως κοιτάζουμε κατάματα τη Μαρία Θηρεσία, το άγαλμα της οποίας βρίσκεται στο κέντρο της ομώνυμης πλατείας, το κτήριο στα αριστερά μας είναι τo Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Είναι το μεγαλύτερο μουσείο της Αυστρίας και περιέχει μια από τις σημαντικότερες συλλογές έργων τέχνης στον κόσμο. Στο εσωτερικό έχει πλούσια και περίτεχνη διακόσμηση, με κορυφαία στοιχεία την αίθουσα του θόλου και το μνημειώδες κλιμακοστάσιο, το οποίο σχεδιάστηκε ως μια «Αποθέωση» της αυτοκρατορικής οικογένειας.
Το μουσείο φιλοξενεί πίνακες ζωγραφικής των διασημότερων ζωγράφων της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, όπως ο Ντίρερ, ο Καραβάτζιο, ο Τιτσιάνο, ο Ρούμπενς και άλλοι. Στις συλλογές του περιλαμβάνονται επίσης ελληνικές και αιγυπτιακές αρχαιότητες, γλυπτική, διακοσμητικές τέχνες, νομίσματα και βιβλία. Το 2019 το μουσείο άγγιξε τους 1.745.000 επισκέπτες!
Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το alter ego του, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το οποίο κλήθηκε να στεγάσει τη μεγαλειώδη συλλογή του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α΄ (συζύγου της Μαρίας Θηρεσίας), τη μεγαλύτερη συλλογή φυσικής ιστορίας του 18ου αιώνα, με πάνω από 30.000 κομμάτια, μεταξύ των οποίων κοράλλια, κοχύλια, όστρακα, πολύτιμες πέτρες και σπάνια ορυκτά, που προέκυψαν από αποστολές επιστημόνων σε όλο τον κόσμο. Σήμερα το μουσείο περιέχει πάνω από 30 εκατομμύρια αντικείμενα, φιλοξενώντας συλλογές ορυκτολογίας-πετρογραφίας, γεωλογίας-παλαιοντολογίας, παλαιοανθρωπολογίας και ζωολογίας.
BONUS FACTS:
- Η επιδεικτική πολυτέλεια της Ρίνγκστρασε επικρίθηκε από πολλούς και μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως «χωριό Ποτέμκιν», μια μεταφορική φράση που αναφέρεται σε μια κατασκευή, η οποία έχει σκοπό να δημιουργήσει στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση ότι σε μια χώρα όλα βαίνουν καλώς. Λέγεται ότι ο Γκριγκόρι Ποτέμκιν, μακροχρόνιος εραστής της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Ελισάβετ Β΄, κατασκεύασε ένα ψεύτικο χωριό κάπου στην Κριμαία, προκειμένου να την εντυπωσιάσει…
- Μια μεγαλύτερης έκτασης αστική αναμόρφωση πραγματοποιήθηκε την ίδια περίπου εποχή και στο Παρίσι, υπό την επίβλεψη του βαρόνου Ζωρζ-Εζέν Οσμάν, νομάρχη του Σηκουάνα. Από το 1853 μέχρι το 1870 ολόκληρος ο μεσαιωνικός αστικός ιστός κατεδαφίστηκε και στη θέση του κατασκευάστηκαν μεγάλες και φαρδιές λεωφόροι, τα γνωστά βουλεβάρτα του Παρισιού, πλαισιωμένα από κήπους και επιβλητικά κτήρια. Ωστόσο, το 1870 ο Οσμάν αναγκάστηκε να παραιτηθεί, καθώς κατηγορήθηκε για κατασπατάληση δημόσιου χρήματος.
Διαβάστε στη συνέχεια: Διαμονή στη Βιέννη – Ποιες είναι οι καλύτερες περιοχές για να μείνω;
