Το ορυχείο είναι τόσο βαθύ που η δίνη που δημιουργεί είναι αρκετά δυνατή ώστε να ρουφήξει ένα ελικόπτερο από τον αέρα και το ρίξει στα βάθη του.
Καταμεσής της Σιβηρίας, υπάρχει μια πόλη με το όνομα Mirny, η οποία αποτελεί το μόνο σημάδι ανθρώπινης δραστηριότητας για χιλιόμετρα, σε ένα τοπίο με πυκνά δάση τριγύρω. Μόνο λίγοι μόνιμοι κάτοικοι αποκαλούν την πόλη, σπίτι τους! Όλοι τους ζουν σε μια μικρή κοινότητα χτισμένη σε ξύλινα βάθρα για να αποτρέψουν το λιωμένο πάγο να πλημμυρίσει τα σπίτια τους την περίοδο της άνοιξης.
Η πόλη θα ήταν ίσως ανάξια αναφοράς αν δεν υπήρχε μια γιγάντια τρύπα στο κέντρο της, βάθους 525 μέτρων και διαμέτρου 1200 μέτρων (σσ. καθιστώντας τη, τη δεύτερη μεγαλύτερη σκαμμένη τρύπα στον κόσμο μετά το ορυχείο στο Bingham Canyon κοντά στο Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα), απ’ την οποία αντλείται μια αφύσικη και μυστηριώδη ποσότητα διαμαντιών. Α, και επίσης ρουφάει οτιδήποτε πετάει από πάνω της. Το ορυχείο χαϊδευτικά ονομάζεται και Mir που σημαίνει ειρήνη.
Το σοβιετικό σαφάρι για διαμάντια στη Σιβηρία
Το 1955, η Σοβιετική Ένωση, ήταν ακόμα σε κατάσταση ανοικοδόμησης μετά τον καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια μεγάλη ομάδα Σοβιετικών γεωλόγων όργωνε τη χώρα από τότε που τελείωσε ο πόλεμος, ελπίζοντας να βρουν ίχνη χημικών στο έδαφος, τα οποία θα υποδήλωναν την παρουσία διαμαντιών.
Οι ερευνητές δεν άργησαν να χτυπήσουν φλέβα χρυσού, στην προκειμένη περίπτωση διαμαντιών. Ενώ ξεψάχνιζαν ιζήματα στην Ανατολική Σιβηρία, τρεις γεωλόγοι εντόπισαν κιμπερλίτη, πυριγενές πέτρωμα που συνήθως συνδέεται με την εξόρυξη διαμαντιών.
ΠΡΟΤΑΣΗ: Αν είστε απ’ αυτούς που σας γοήτευαν οι γεωγραφικοί πονοκέφαλοι, είτε από εκείνους που δεν εκτίμησαν τη Γεωγραφία ποτέ όσο της άξιζε, τότε θα λατρέψετε το βιβλίο Γεωγραφία για εντελώς Αγεωγραφήτους. Θα το βρείτε εδώ!
Μέχρι το 1957, η κατασκευή του ορυχείου διαμαντιών στο Mirny είχε ολοκληρωθεί. Εάν το επέτρεπαν ο χώρος και το ανθρώπινο δυναμικό, αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο και πιο επιτυχημένο ορυχείο διαμαντιών που είχε δει ποτέ ο κόσμος. Ωστόσο, η διαδικασία κατασκευής του παρουσίασε μερικά προβλήματα.
Καταρχάς, το έδαφος στη Σιβηρία καλύπτεται από ένα παχύ στρώμα μόνιμου παγετού για τουλάχιστον επτά μήνες το χρόνο. Στους πέντε μήνες που δεν είναι παγωμένο, ο λιωμένος πάγος μετατρέπεται σε λάσπη, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο να χτιστεί κάτι πάνω του.
Επιπλέον, η μέση θερμοκρασία στην περιοχή κατά τη διάρκεια του χειμώνα είναι 40 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Στην πραγματικότητα, κάνει τόσο κρύο που τα ελαστικά των οχημάτων θρυμματίζονται και τα λάδια των μηχανών παγώνουν. Αλλά αυτό το ξέρουμε ήδη πολύ καλά από την περίπτωση του Γιακούτσκ, την πιο ψυχρή πόλη του κόσμου.
Ωστόσο, οι Σοβιετικοί επέμειναν. Χρησιμοποιώντας jet κινητήρες για να ξεπαγώσουν το έδαφος, παχιά καλύμματα για να μην παγώσουν τα μηχανήματα και δυναμίτη για να διασπάσουν τον μόνιμο πάγο, οι μηχανικοί κατάφεραν να βρουν πέρασμα και να σκάψουν το ορυχείο τους.
Το ορυχείο διαμαντιών αποδεικνύει την αξία του
Μέχρι το 1960, το ορυχείο ήταν σε λειτουργία και αποδείχτηκε τόσο επιτυχημένο όσο ήλπιζαν οι γεωλόγοι.
Κατά τη διάρκεια της ερχόμενης δεκαετίας, το ορυχείο παρήγαγε 10.000.000 καράτια διαμαντιών ετησίως, το 20% των οποίων ήταν ποιότητας πολύτιμων λίθων. Στο αποκορύφωμά του, υπήρχαν περίπου τέσσερα καράτια ανά τόνο μεταλλεύματος, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στον κόσμο. Κορυφαία στιγμή για το ορυχείο ήταν η εξόρυξη ενός φανταχτερού κίτρινου διαμαντιού 342,57 καρατίων, το μεγαλύτερο που είχε ποτέ βρεθεί στη χώρα. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, το ορυχείο παρήγαγε διαμάντια αξίας 13 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Καθώς η επιτυχία του ορυχείου διευρυνόταν, οι πωλητές διαμαντιών σε όλο τον κόσμο έγιναν ολίγον καχύποπτοι. Το ορυχείο ήταν επιτυχημένο μεν, αλλά ο αριθμός των διαμαντιών που φέρεται να έβγαζε φαινόταν πολύ καλός για να είναι αληθινός.
Η De Beers, ο κορυφαίος διανομέας διαμαντιών στον κόσμο, ήθελε απαντήσεις σχετικά με τα ποσοστά παραγωγής του ορυχείου.
Για να διατηρήσει το πάνω χέρι στις τιμές της αγοράς, η συνήθης πρακτική της De Beers ήταν να αγοράζει όσο το δυνατόν περισσότερα διαμάντια. Ωστόσο, τα στελέχη της De Beers ανησυχούσαν ότι τα ποσοστά παραγωγής στο ορυχείο Mirny μπορεί να ήταν τόσο υψηλά, που η εταιρεία δεν θα μπορούσε να αγοράσει τόση μεγάλη ποσότητα.
Δεδομένου ότι το ορυχείο ήταν σχετικά μικρό σε σύγκριση με άλλα υπόγεια ορυχεία, η εταιρεία υπέθετε ότι η παραγωγή θα έπρεπε να ήταν πολύ μικρότερη.
Το 1970, εκπρόσωποι της De Beers ζήτησαν μια περιήγηση στο ορυχείο για να δουν ιδίοις όμμασι την παραγωγή. Το αίτημα χρειάστηκε έξι χρόνια για να εγκριθεί και ακόμη και μετά την άφιξη των αντιπροσώπων στο Mirny, αντιμετώπισαν μια κάποιου είδους απόρριψη. Από τη στιγμή που οι εκπρόσωποι είχαν πρόσβαση στο ορυχείο, θα είχαν μόνο 20 λεπτά στη διάθεση τους για να περιηγηθούν στις εγκαταστάσεις! Χρόνος που δεν θα ήταν αρκετός για να εκτιμήσουν την κατάσταση.
Από τότε, το ορυχείο διαμαντιών στο Mirny παρέμεινε ένα μυστήριο, σαν εργοστάσιο του Willy Wonka που παράγει δισεκατομμύρια δολάρια σε προϊόν χωρίς κανέναν ξένο να έχει πρόσβαση. Ακόμη και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, το ορυχείο συνέχισε να λειτουργεί, χρηματοδοτούμενο από πολλές τοπικές εταιρείες.
Το απροσδόκητο λουκέτο
Fast forward στο 2004, και το ορυχείο ξαφνικά κλείνει. Οριστικά! Οι Ρώσοι αξιωματούχοι δήλωσαν ότι υπήρξε εκτεταμένη πλημμύρα και ότι είχαν προχωρήσει τόσο βαθιά για να εξορύξουν περαιτέρω. Ωστόσο, οι συνωμοσιολόγοι και οι έμποροι διαμαντιών εξέταζαν εναλλακτικές θεωρίες.
Τα επόμενα χρόνια, η τεράστια υπαίθρια τρύπα του ορυχείου διαμαντιών στο Mirny παρέμεινε εγκαταλελειμμένη, αν και η υπόγεια έρευνα για διαμάντια συνεχίστηκε από τη ρωσική εταιρεία Alrosa. Ο εναέριος χώρος πάνω από την τρύπα είναι επίσης περιορισμένος, καθώς το τεράστιο βάθος του ορυχείου μπορεί να ρουφήξει ελικόπτερα μέσα σε αυτό. Όταν ο κρύος αέρας από την επιφάνεια συναντά τον θερμότερο αέρα που προέρχεται από τα σπλάχνα του ορυχείου, δημιουργεί μια δίνη αρκετά ισχυρή ώστε να ρουφήξει ελικόπτερα και μικρά αεροσκάφη κάτω στα βάθη του. Έχουν αναφερθεί αρκετά περιστατικά.
Το 2010, η ρωσική εταιρεία AB Elise ανακοίνωσε τα σχέδια της για την κατασκευή μιας γιγάντιας, φουτουριστικής πόλης με τρούλο εντός του ορυχείου, η οποία θα παρείχε κατοικίες με ηλιακή ενέργεια σε περισσότερους από 10.000 κατοίκους. Ωστόσο, τα σχέδια δεν έχουν εκπονηθεί ακόμα.
Σήμερα, το ορυχείο διαμαντιών Mirny παραμένει μια μυστηριώδης δίνη, ένας φαινομενικά απύθμενος λάκκος που κάποτε παρήγαγε περισσότερα από τα μισά διαμάντια ολόκληρου του κόσμου.
Πηγές: Wikipedia, Abazias, Amusing Planet, ATI
