Ο Εθνικός κήπος αποτελεί χαρακτηρισμένο Ιστορικό Τόπο στο κέντρο της Αθήνας και βρίσκεται ανάμεσα στις συνοικίες Κολωνακίου και Παγκρατίου. Έχει έκταση 15,6 εκτάρια και η πρώτη του ονομασία ήταν “Βασιλικός Κήπος“. Το πάρκο βρίσκεται δίπλα από τη Βουλή των Ελλήνων και εκτείνεται προς τα νότια μέχρι το Ζάππειο Μέγαρο απέναντι από το Παναθηναϊκό στάδιο.
Ο κήπος φιλοξένει αρχαία ερείπια, κίονες, μωσαϊκά αλλά και πιο σύγχρονες προτομές του Ιωάννη Καποδίστρια, του Διονύσιου Σολωμού και του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πριν τον Εθνικό Κήπο
Όλες οι εποχές έχουν την χάρη τους. Όλοι οι δρόμοι τις δόξες τους. Βέβαια η γνώση του παλιού είναι αυτή που δίνει μια νέα οπτική στο καινούριο.
Στην αρχαιότητα, μέρος του σημερινού εθνικού κήπου ήταν ο ιδιωτικός κήπος του φιλόσοφου και βοτανολόγου Θεόφραστου ενός εκ των διαδόχων του Αριστοτέλη. Ο κήπος ήταν ένα δώρο από το Δημήτριο το Φαληρέα στο δάσκαλό του. Υπήρχε επίσης ένα ιερό και μια βιβλιοθήκη.
Προχωράμε στην περιόδο μετά την επαναστάση του 1821. Η ζωή στην τότε Αθήνα που δεν είχε περισσότερους από 5000 κατοίκους, ήταν κυρίως συγκεντρωμένη γύρω από την Ακρόπολη, και τους 3 για τότε καινούριους δρόμους, Αιόλου, Ερμού και Αθηνάς.
Στην αρχή ο καλύτερος δρόμος ήταν η οδός Ανδριανού. Εκεί είχαν εγκατασταθεί οι πρεσβείες, τα υπουργεία και πολλοί από τους επιφανείς ξένους που είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα.
Σταδιακά ο πληθυσμός της Αθήνας αυξανόταν για να φτάσει το 1838 τις 17000. Ενώ 7 χρόνια μετά απαριθμούσε 27000 κατοίκους. Ο δήμος Αθηναίων αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα. Οι δρόμοι ήταν στενοί και ακάθαρτοι από τα βρώμικα νερά και τα σκουπίδια.
Το 1839 επισκευάστηκε ένα μέρος από το παλιό υδραγωγείο του Ανδριανού, με δάνειο που πήρε ο δήμος από το κράτος.
Οι Αθηναίοι κυκλοφορούσαν με φανάρια και μόνο μετά από το 1857 το γκάζι άρχισε να αντικαθιστά τους λύχνους ελαίου από τους αθηναϊκούς δρόμους.
Ως το 1850 το τέρμα της οδού Αιόλου προς τα Χαυτεία αποτελούσε την παρυφή της πόλης. Εκεί βρισκόταν ο εξοχικός καφενές Χαύτα που άφησε και το όνομα του στα σημερινά Χαυτεία. Αντίθετα με την οδό Αιόλου, η οδός Σταδίου δεν είχε τόση κίνηση. Θα χτιστούν σ’ αυτή μερικά δημόσια κτίρια, όπως οι βασιλικοί στάβλοι, το νομισματοκοπείο και το βασιλικό τυπογραφείο αλλά για χρόνια θα διασχίζεται από μια ρεματιά, που το 1861 θα σκεπαστεί εντελώς.
Το άλλο άκρο της Αθήνας, κατά την οθωνική περίοδο, ήταν η πλατεία Συντάγματος. Το χτίσιμο των βασιλικών ανακτόρων, το διάστημα 1834-1841, συνετέλεσε στην ανέγερση μεγάλων σπιτιών γύρω από την πλατεία, ιδίως προς το μέρος της οδού Ερμού. Κατά τη τελευταία δεκαετία της οθωνικής περιόδου, το χωριό μεταβάλλεται σε μια συγχρονισμένη πολιτεία.
Κοντά στα ευπρόσωπα σπίτια που κατασκευάζονται με ιδιωτική πρωτοβουλία, συμπεριλαμβάνεται η συντήρηση και ο καλλωπισμός παλιών δρόμων ή δημιουργία νέων.
Η Ιστορία του Εθνικού Κήπου
Η βασίλισσα Αμαλία αναλαμβάνει προσωπικά τη δημιουργία του βασιλικού κήπου. Η αγάπη της για τη φύση χαρίζει στην πόλη έναν πράσινο πνεύμονα μεγάλης σπουδαιότητας που υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας.
Ο Βαυαρός αρχιτέκτονας Φρίντριχ φον Γκέρτνερ αφού είχε σχεδιάσει τα βασιλικά ανάκτορα, ανάλαβε και τον βασιλικό κήπο. Οριοθετήθηκε το 1836 σε μια έκταση 500 περίπου στρεμμάτων. Όμως 3 χρόνια αργότερα, το σχέδιο αναθεωρήθηκε από τον διευθύνοντα μηχανικό της οικοδομής των ανακτόρων Χοχ, καθώς απέκλειε τον δρόμο Αθήνας-Αμαρουσίου-Κηφισιάς.
Η διαμόρφωση του κήπου ξεκίνησε το 1839 με τη φύτευση 15000 καλλωπιστικών φυτών που μεταφέρθηκαν από το Μιλάνο. Σε αυτά προστέθηκαν και φυτά από χώρες της Ευρώπης και της Βορείου Αφρικής. Παράλληλα πολλά αυτοφυή φυτά από το Σούνιο, την Εύβοια και άλλα μέρη της Ελλάδας φυτέυθηκαν στον κήπο.
Λέγεται ότι η Αμαλία φρόντιζε προσωπικά τον κήπο καθημερινά για 3 ώρες ενώ η ίδια φύτεψε τις Ουασινγκτόνιες που υπάρχουν μέχρι σήμερα στην κεντρική είσοδο της λεωφόρου που φέρει το όνομά της.
Ο Βράχος της Αμαλίας
Αυτός ο βράχος ήταν το αγαπημένο μέρος του κήπου για την Αμαλία. Συνήθιζε να κάθεται με τις ώρες στο σιδερένιο παγκάκι, που είναι σήμερα γνωστό ως «το κάθισμα της Αμαλίας». Από εδώ απολάμβανε το ηλιοβασίλεμα και την θέα προς το Παναθηναϊκό Στάδιο και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Τα χρόνια εκείνα η περιοχή στα νότια του Κήπου ήταν ουσιαστικά ανοικοδόμητη. Ο ναός του Ολυμπίου Διός κυριαρχούσε στο τοπίο με τους κίονες ύψους 17 μέτρων. Το σημείο αυτό πρόσφερε στιγμές ξενοιασιάς και υπερηφάνειας στη νεαρή βασίλισσα. Η γαλήνη ήταν απαραίτητη τις μέρες που τα πρακτικά προβλήματα της δημιουργίας του κήπου προκαλούσαν πονοκεφάλους στην Αμαλία.
Ο Εθνικός Κήπος σήμερα
Το 1927 ο κήπος μετονομάζεται σε Εθνικός Κήπος κατά την περίοδο της αβασίλευτης δημοκρατίας. Από τότε και μέχρι σήμερα παραμένει ανοικτός για το κοινό από την Ανατολή μέχρι και τη δύση του Ηλίου. Η κεντρική είσοδος είναι από την οδό Αμαλίας, αλλά υπάρχουν ακόμα 6 είσοδοι από την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, την οδό Ηρώδου Αττικού και του Ζαππείου πάρκου.
Θα κλείσουμε με τα λόγια που έγραψε ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ για τον εθνικό κήπο, το 1939:
“Το πάρκο παραμένει στην μνήμη μου όσο κανένα άλλο πάρκο που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου. Η πεμπτουσία ενός πάρκου είναι όπως όταν κάποιος κοιτά ένα πίνακα ή ονειρεύεται, να βρίσκεται σε έναν τόπο που όμως δεν μπορεί ποτέ να πάει.”
Πηγές: Wikipedia, Αρχείο της ΕΡΤ, Δήμος Αθηναίων
Διαβάστε στη συνέχεια: Τα 25 καλύτερα ξενοδοχεία με θέα στην Ακρόπολη