Στη Ναμίμπια στη Νοτιοδυτική Αφρική , ένα περίεργο φαινόμενο, ένας πίνακας που τόσο τέλεια έχει σχεδιάσει η φύση, οι κύκλοι των νεράιδων απλώνονται στην έρημο Ναμίμπ. Σχετικά πρόσφατα ανακαλύφθηκαν και σε έρημο στη Δυτική Αυστραλία.
Χιλιάδες κυκλικά γυμνά σημεία σε μεγάλη κλίμακα, περιβάλλονται από ένα ψηλότερο γρασίδι και δεν αναπτύσσεται τίποτα μέσα στους κύκλους ακόμα και εάν βάλουμε εύφορο χώμα.
Οι αιτίες παραμένουν ακόμα άγνωστες και έχουν γίνει αρκετές υποθέσεις για τη δημιουργία των κύκλων των νεράιδων. Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν δημιουργήματα εξωγήινων ή είχαν σχηματιστεί από ραδιενέργεια. Οι ιθαγενείς Himba της περιοχής θεωρούν ότι τα σημάδια στο έδαφος προήλθαν από τις πύρινες ανάσες δράκων ή ακόμα ότι είναι ίχνη των Θεών.
Για τους επιστήμονες παραμένει ένα μυστήριο το πώς δημιουργήθηκαν, το πόσο καιρό είναι εκεί και σαφώς η αντοχή τους και η εξέλιξη τους στο χρόνο. Οι κύκλοι δεν είναι σκόρπιοι αλλά είναι αρμονικά μοιρασμένοι δημιουργώντας ένα έξυπνο μοτίβο.
Οι κύκλοι εμφανίζονται σε διάφορα μεγέθη. Οι μικρότεροι κύκλοι έχουν πλάτος 2 μέτρα και έχουν μια διάρκεια ζωής κατά μέσο όρο 24 έτη. Οι μεγαλύτεροι κύκλοι έχουν 12 μέτρα πλάτος και έχουν με τη σειρά τους διάρκεια περίπου από 43 έως 75 χρόνια.
ΠΡΟΤΑΣΗ: Αν είστε απ’ αυτούς που σας γοήτευαν οι γεωγραφικοί πονοκέφαλοι, είτε από εκείνους που δεν εκτίμησαν τη Γεωγραφία ποτέ όσο της άξιζε, τότε θα λατρέψετε το βιβλίο Γεωγραφία για εντελώς Αγεωγραφήτους. Θα το βρείτε εδώ!
Τα παραπάνω συμπεράσματα βγήκαν έπειτα από μια παρακολούθηση τεσσάρων ετών από δορυφορικές εικόνες. Η συχνότητα της ύπαρξης και της εξαφάνισης ως μέρος του συνολικού αριθμού των κύκλων έδωσε την ευκαιρία να γίνει ένα υπολογισμός κατά προσέγγιση της εκτίμησης της διάρκεια ζωής των κύκλων.
Από το 1971 όπου αναφέρθηκαν πρώτη φορά οι κύκλοι έχουν μελετηθεί πολλές φορές και η αιτία που τους δημιουργεί ακόμα δεν έχει βρεθεί και αποτελεί αντιπαράθεση μεταξύ των επιστημόνων.
Μια εξήγηση είναι ότι τα φυτά δημιουργούν τα μπαλώματα στο έδαφος σε μια προσπάθεια να μεγιστοποιήσουν την πρόσβαση τους στο νερό και σε διάφορα θρεπτικά συστατικά αφού βρίσκονται σε ξηρά και ζεστά περιβάλλοντα. Είναι η αυτό-οργάνωση των φυτών που έχει ως σκοπό την επιβίωση τους από την έλλειψη νερού που παρατηρείται στην περιοχή αποτέλεσμα και των λίγων βροχοπτώσεων.
Τα φυτά αναπτύσσονται εκεί που μπορούν όταν βρίσκονται σε εχθρικά μέρη και το μοτίβο των κύκλων αποτελεί το κλειδί για την επιβίωση τους. Είναι η διαδικασία της διάχυσης όπου το νερό καλύπτει την απόσταση μεταξύ ξεχωριστών φυτών. Μάλιστα ανακαλύφθηκε ότι το νερό μπορεί να προχωρήσει σε απόσταση 8 μέτρων από κύκλο σε κύκλο όπου αποτελεί και την απόσταση μεταξύ των άκρων δυο κύκλων.
Στην Δυτική Αυστραλία οι επιστήμονες όπου ανακάλυψαν το μοτίβο των κύκλων με τη ίδια δομή μεταξύ τους, έχουν άλλη άποψη. Υποστηρίζουν ότι οι κύκλοι έχουν σχηματιστεί από τερμίτες-το είδος Psammotermes-που τρέφονται από τις ρίζες του χορταριού. Έτσι ενώ τις μεταφέρουν στις φωλιές τους δημιουργούν τους κύκλους των νεράιδων.
Μάλιστα παρατήρησαν μια σκληρότητα στο χώμα εντός του κύκλου σε σχέση με το υπόλοιπο έδαφος της έρημου που το χώμα είναι πιο μαλακό. Θεωρούν ότι οι τερμίτες φτιάχνουν αυτό το σκληρό επίπεδο σαν μαξιλάρι επιφάνειας. Εκεί δημιουργούν τις φωλιές τους που κατοικούνται σαν σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
Οι Αβορίγινες της περιοχής χρησιμοποιούσαν τα στρώματα από το πηλό του συγκεκριμένου εδάφους για τη δημιουργία μαγειρικών σκευών. Τα ονομάζουν μάλιστα Λίτζι και τους τερμίτες Μαντζόλα. Άλεθαν σπόρους πάνω στις πλάκες που είχαν φτιάξει και τους έκαναν βρώσιμους και αυτό βοηθούσε στην ιδιαίτερη διατροφική αλυσίδα της ερήμου.
Βέβαια οι επιστήμονες που μελέτησαν του κύκλους στη Ναμίμπια, όταν έφτασαν στην Αυστραλία είχαν αντίθεση άποψη. Στις 154 ανασκαφές που πραγματοποίησαν στις 139 δεν βρέθηκαν φωλιές από τερμίτες. Επιμένουν στη θεωρία της αυτό-οργάνωσης των φυτών.
Το μυστήριο παραμένει ως ένα βαθμό άλυτο και η αντοχή των κύκλων που αντιστέκονται στις επιθέσεις της φύσης είναι τεράστια και μας χαρίζει το περίεργο τοπίο.
BONUS FACT: Η αρχαία κτηνοτροφική φυλή Himba από τον 16Ο αιώνα, επιβιώνει σε διάσπαρτους οικισμούς. Ο σωματότυπος τους είναι ψηλός λεπτός και η ζωή τους έχει μείνει αμετάβλητη με το πέρασμα των αιώνων αφού τηρούν πιστά επί πολλές γενεές τις παραδόσεις τους.
Η φυλετική τους δομή, βοηθάει να επιβιώνουν σε ένα από τα πιο ακραία περιβάλλοντα στη γη. Ζουν συνήθως στην περιοχή γύρω από τον ποταμό Kunene στη Βορειοδυτική Ναμίμπια και στη νοτιοδυτική Αγκόλα.
Διαβάστε στη συνέχεια: Εθνικό Πάρκο Καριτζίνι: ένας γεωλογικός σχηματισμός με πανάρχαια μυστικά
