Η νήσος Ρούσβελτ (Roosevelt Island) είναι ένα στενό νησί στον ποταμό Ιστ της Νέας Υόρκης, ανάμεσα στο Μανχάταν στα δυτικά και στο Λονγκ Άιλαντ στα ανατολικά. Έχει μήκος 3,2 χιλιόμετρα και μέγιστο πλάτος 240 μέτρα, συνολική επιφάνεια 0,59 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 11.661 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2010). Ήταν γνωστό ως Welfare Island μέχρι το 1973, οπότε και μετονομάστηκε σε νησί Ρούσβελτ, προς τιμήν του προέδρου των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ.

Πάνω από το νησί περνάει η γέφυρα Κουίνσμπορο, η οποία ολοκληρώθηκε το 1909 και συνδέει το Άπερ Ιστ Σάιντ του Μανχάταν με το Κουίνς στο Λονγκ Άιλαντ. Μετά την ολοκλήρωση της γέφυρας δημιουργήθηκε μια γραμμή τρόλεϊ που περνούσε πάνω από τη γέφυρα και συνέδεε το Μανχάταν με το Κουίνς. Στη μέση της γέφυρας τα τρόλεϊ έκαναν στάση και εκεί οι επιβάτες έμπαιναν σε ένα ασανσέρ που τους κατέβαζε στο Ρούσβελτ Άιλαντ.
Η γραμμή αυτή ήταν η μόνη συγκοινωνιακή σύνδεση του νησιού με την υπόλοιπη πόλη και λειτούργησε μέχρι το 1957 (αφού οι υπόλοιπες γραμμές τρόλεϊ της πόλης είχαν καταργηθεί προ πολλού). Την ίδια εποχή ολοκληρώθηκε και η γέφυρα που συνέδεσε το Ρούσβελτ Άιλαντ με το Κουίνς, με αποτέλεσμα τα οχήματα που έρχονταν από το Μανχάταν να περνούν πρώτα στο Κουίνς και από εκεί στο νησί.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 το νησί Ρούσβελτ επανασχεδιάστηκε, προκειμένου να φιλοξενήσει κατοικίες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Το σχέδιο αυτό έκανε φανερή την ανάγκη σχεδιασμού νέων μέσων μεταφοράς που να εξυπηρετούν το νησί, καθώς οι γραμμές του τρόλεϊ είχαν υποστεί ανεπανόρθωτη φθορά και ο υπόγειος σιδηρόδρομος δεν είχε ακόμα κατασκευαστεί. Οι εταιρείες που ανέλαβαν τη συγκοινωνιακή μελέτη πρότειναν τρεις εναλλακτικές: πλωτή σύνδεση, ασανσέρ στη γέφυρα ή εναέριο τραμ.
Τελικά προκρίθηκε η τελευταία πρόταση και οι εργασίες κατασκευής άρχισαν πολύ σύντομα. Τον Ιούλιο του 1975 κατασκευάστηκαν οι πυλώνες του τελεφερίκ και ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 1976, το “Roosevelt Island Tramway” παραδόθηκε στην κυκλοφορία. Περιλαμβάνει δύο καμπίνες, χωρητικότηταw μέχρι και 125 άτομα η καθεμία, που κινούνται και προς τις δύο κατευθύνσεις με ταχύτητα περίπου 26 χλμ./ώρα. Το τελεφερίκ διανύει μια απόσταση 940 μέτρων σε 3 λεπτά, εκτελώντας περίπου 115 διαδρομές την ημέρα. Το μέγιστο ύψος του φτάνει τα 76 μέτρα πάνω από τον ποταμό Ιστ και ακολουθεί τη βόρεια πλευρά της γέφυρας Κουίνσμπορο, προσφέροντας πανοραμική θέα της ανατολικής πλευράς του κεντρικού (Midtown) Μανχάταν.

Αν και σχεδιάστηκε ως προσωρινή λύση, το τελεφερίκ έγινε σύντομα πολύ δημοφιλές και παρέμεινε το αποκλειστικό μέσο σύνδεσης του νησιού Ρούσβελτ με το Μανχάταν μέχρι το 1989, όταν ολοκληρώθηκε ο υπόγειος σιδηρόδρομος της 63ης Οδού. Μέχρι τότε το τελεφερίκ είχε τεθεί εκτός λειτουργίας δύο φορές: μία το 1978 για την αντικατάσταση κατεστραμμένων καλωδίων και μία το 1986 λόγω λήξης της ασφάλειας. Το 1993 έκλεισε ξανά για 4 μήνες για επισκευές.

Στις 18 Απριλίου 2006 οι δύο καμπίνες του τελεφερίκ ακινητοποιήθηκαν για 7 ώρες πάνω από τον ποταμό Ιστ λόγω τεχνικού προβλήματος, παγιδεύοντας 69 άτομα. Η επιχείρηση απεγκλωβισμού έγινε με ειδικά καλάθια, με τα οποία απομακρύνθηκαν πρώτα οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά και στη συνέχεια οι υπόλοιποι επιβάτες. Είχε προηγηθεί ένα παρόμοιο αλλά πιο σύντομο περιστατικό το Σεπτέμβριο του 2005, όταν 80 άτομα είχαν εγκλωβιστεί στο τελεφερίκ για 90 λεπτά. Μετά τα ατυχήματα αυτά πραγματοποιήθηκαν εργασίες επισκευής στα ηλεκτρικά συστήματα, ενώ κάθε καμπίνα εφοδιάστηκε με κουβέρτες, φαγητό, νερό και τουαλέτα για περιπτώσεις ανάγκης. Τον Μάρτιο του 2010 το τελεφερίκ έκλεισε για ολική ανακαίνιση που κόστισε 25 εκατομμύρια δολάρια. Το σχέδιο περιλάμβανε αντικατάσταση όλων των μερών, εκτός από τους τρεις κύριους πυλώνες, και ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου.

Bonus Facts
- Περισσότεροι από 26 εκατομμύρια επιβάτες έχουν χρησιμοποιήσει το τελεφερίκ του Ρούσβελτ Άιλαντ από την αρχή της λειτουργίας του μέχρι σήμερα.
- Το τελεφερίκ του Ρούσβελτ Άιλαντ ήταν το μόνο εναέριο τραμ στις ΗΠΑ μέχρι την κατασκευή του εναέριου τραμ στο Πόρτλαντ το 2006.
- Από το 2017 το νησί Ρούσβελτ συνδέεται με πλοιάριο με τη συνοικία της Αστόρια στο Κουίνς.



Πηγές: NewYorkTravel.gr, Wikipedia [1], [2], [3]
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: 19 πράγματα που ίσως δεν γνώριζες για την πόλη της Νέας Υόρκης