γράφει η Βλασσοπούλου Ειρήνη
Η νήσος του Διαβόλου, μια φυλακή στην μέση του Ατλαντικού ωκεανού που υποδέχτηκε μέσα στα μπουντρούμια της σκληρούς εγκληματίες, κατάδικους αλλά και αθώους, όπως ο Άλφρεντ Ντρέυφους και ο Ανρί Σαριέ επονομαζόμενός Πεταλούδας, έκλεισαν οριστικά και μετατράπηκαν σε τουριστικό αξιοθέατο.
Η νήσος του Διαβόλου, είναι ένα από τα τρία νησιά του συμπλέγματος Îles du Salut (Νησιά της Σωτηρίας) μια ηφαιστειακής προέλευσης νησίδα του Ατλαντικού ωκεανού, σχεδόν 7 μίλια από τις ακτές της Γαλλικής Γουιάνας, βρίσκεται η αποικία των καταδίκων.
Περισσότερα για τη Γαλλική Γουιάνα και τα νησιά της Σωτηρίας μπορείτε να μάθετε στο εκτενές μας αφιέρωμα.
Από το όνομα φανταζόμαστε ότι το μέρος δεν θα ήταν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο. Η ονομασία του, προήλθε από Ινδιάνους που θεωρούσαν ότι είναι ο τόπος διαμονής του κακού πνεύματος.
Το 1763, μετατράπηκε σε λεπροκομείο καταδικασθέντων και εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά οι επιζήσαντες του Κούρου (γαλλική κοινότητα της Γαλλικής Γουιάνας), που τώρα πλέον -πέραν από λιμάνι αναχώρησης για τους black tourists προς το νησί του Διαβόλου είναι και διαστημικό αεροδρόμιο. Το 1852 ξεκίνησαν να λειτουργούν ως φυλακές επί Ναπολέοντα Γ’, αυτοκράτορα της Γαλλίας.
Μια δικαστική πλάνη δίχαζε τη Γαλλία 12 ολόκληρα χρόνια, η υπόθεση Ντρέυφους, ένα στρατιωτικό σκάνδαλο κατασκοπείας. Όταν ξέσπασε αυτή η προπαγάνδα, ο γαλλοεβραίος αξιωματικός Άλφρεντ Ντρέυφους, στις 13 Απριλίου 1895 μεταφέρεται και φυλακίζεται 1517 ημέρες, άδικα.
Εικάζεται ότι εγκαταστάθηκε στην απομόνωση μετά την πρώτη απόπειρα απόδρασης. Έτσι, απομονωμένος σε μια καλύβα, περιφρουρημένος μέρα νύχτα από 11 φύλακες και ψηλά καλάμια, εξέτιε την ποινή του χωρίς ανθρώπινη επικοινωνία διότι απαγορευόταν να του μιλήσουν.
Οι κατάσκοποι και οι λιποτάκτες από τις γαλλικές αποικίες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μεταφέρονταν εκεί. Πέραν άλλων, φιλοξένησε κυρίως πολιτικούς κρατούμενους που η κυβέρνηση θέλησε πάση θυσία να απομακρύνει από τον κόσμο.
Λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία με διάταγμα της 17ης Ιουνίου 1938 καταργεί το σύστημα αποικιακών φυλακών και 15 χρόνια μετά, το 1953 το νησί εγκαταλείπεται δια παντός.
Εξαιτίας της πλεονεκτικά απομονωμένης θέσης του νησιού μέσα στον ωκεανό, οι κλιματικές συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, έτσι τα κελιά ήταν βουτηγμένα στη λάσπη, και μουχλιασμένα από την ζέστη, την βροχή και την υγρασία. Πέραν όμως από τις καιρικές συνθήκες, οι οροφές των κελιών ήταν κατασκευασμένες από σιδερένιες ράγες, διαμορφωμένες ώστε να μη μπορεί να περάσει τίποτα έκτος από την βροχή και τα κουνούπια.
Οι κρατούμενοι διέπρατταν πολυάριθμες αποτυχημένες προσπάθειες διαφυγής, προσπαθώντας να ξεφύγουν, κατασκεύαζαν σανίδες, αλλά τα ρεύματα ήταν πολύ δυνατά και τις έσπαζαν πάνω στην βραχώδη ‘’περίφραξη’’ του νησιού. Η απόδραση φάνταζε ανέφικτη.
Ωστόσο, Ο Πεταλούδας όχι μόνο απέδρασε, άλλα κατάφερε να ζήσει ελεύθερος την υπόλοιπη ζωή του.
Η αυτοβιογραφία του Γάλλου κατάδικου Ανρί Σαριέρ, που πραγματοποίησε το αδύνατο, έγινε βιβλίο και πήρε την ονομασία του από το παρατσούκλι (τατουάζ) του Ο Πεταλούδας και ενέπνευσε και την ομώνυμη ταινία. Μια ιστορία απίστευτου θάρρους, 43 μέρες μετά την άφιξη του, προσπαθεί να αποδράσει… ξανά και ξανά, μέχρι να τον μεταφέρουν στη νήσο του Διαβόλου, από την οποία κανείς δεν είχε καταφέρει να δραπετεύσει, μέχρι τότε. Αυτή η ταινία γίνεται ένα ‘’ντοκουμέντο’’ που ενσαρκώνει την πραγματικότητα του κολαστήριου. Και αυτή είναι η πιο πρόσφατη εκδοχή της.
Πηγές: Ouest France, Wikipedia, Britannica
2 Απαντήσεις
Το τρέιλερ που αναρτήσατε παραπάνω , δεν έχει σχέση με τον Πεταλούδα. Αφορά απόδραση αξιωματικών τον Β.Π.Π.
Ευχαριστώ Χρήστο, το διόρθωσα!