Στην δεξιά όχθη του Σηκουάνα, στο πρώτο διαμέρισμα του Παρισιού, βρίσκεται το Λούβρο, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης στον κόσμο και ένα από τα γνωστότερα ιστορικά μνημεία της γαλλικής πρωτεύουσας. Πάνω από 35.000 έργα τέχνης εκτίθενται στις αίθουσές του, σε μια έκταση που αγγίζει τα 60.600 τετραγωνικά μέτρα, ενώ τα συνολικά του αποκτήματα -μαζί με αυτά που φυλάσσονται στις αποθήκες- υπολογίζονται στα 445.000 αντικείμενα.
Εισιτήρια
Για να κλείσετε το ηλεκτρονικό σας εισιτήριο για το Λούβρο:
- Επιλέξτε την ημερομηνία και την ώρα (timeslot) που σας ενδιαφέρει και επιλέξτε Κάντε κράτηση τώρα.
- στη συνέχεια θα ανακατευθυνθείτε στη σελίδα του αξιόπιστου Τiqets για να ολοκληρώσετε την κράτηση σας.
- Λαμβάνετε το ηλεκτρονικό σας εισιτήριο μέσα σε λίγα λεπτά.
Η είσοδος στο Μουσείο για ενήλικες είναι στα 17 ευρώ και για τους ανηλίκους και για τους ενηλίκους ηλικίας 18 – 25, πολίτες κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δωρεάν με επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας ή διαβατηρίου. Υπάρχει πρόσβαση για ΑΜΕΑ.
Ιστορία
Η ιστορία του κτηρίου του Λούβρου ξεκινά ήδη από τον Μεσαίωνα. Στα τέλη του 12ου και τις αρχές του 13ου αιώνα ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Β΄ κατασκεύασε στη θέση του ένα φρούριο, το οποίο σταδιακά έχασε την αμυντική του σημασία καθώς η πόλη επεκτεινόταν ολοένα και περισσότερο. Οι κατοπινοί μονάρχες άρχισαν σταδιακά να το μετατρέπουν σε κατοικία, ενώ το 1546 ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α΄ το έχτισε ξανά σε γαλλικό αναγεννησιακό στυλ. Παράλληλα, οι Γάλλοι βασιλιάδες ξεκίνησαν να συλλέγουν πίνακες και άλλα έργα τέχνης και να συγκροτούν τις συλλογές του Λούβρου. Ο Φραγκίσκος, μέγας φιλότεχνος, κατόρθωσε να αποκτήσει πολλά καλλιτεχνικά αριστουργήματα, όπως η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, τα οποία φύλασσε στο παλάτι του Φοντενεμπλώ.
Το 1682 ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ μετέφερε την βασιλική αυλή στο νεόδμητο τότε ανάκτορο των Βερσαλλιών, οπότε το Λούβρο έπαψε να χρησιμοποιείται ως κατοικία των μοναρχών. Από τα μέσα του 18ου αιώνα άρχισαν να διατυπώνονται ολοένα και περισσότερες προτάσεις για τη δημιουργία μιας δημόσιας πινακοθήκης στο Λούβρο. Το μουσείο άνοιξε τελικά για το κοινό εν μέσω της Γαλλικής Επανάστασης στις 10 Αυγούστου 1793, την πρώτη επέτειο της πτώσης της μοναρχίας, ως Muséum central des Arts de la République, με μόλις 537 πίνακες ζωγραφικής και 184 αντικείμενα τέχνης.

Τον 19ο αιώνα ξεκίνησαν οι μεγάλες επεκτάσεις στο κτίσμα, με αποτέλεσμα το ολοκληρωμένο πια Λούβρο να μεταβληθεί σε ένα τεράστιο συγκρότημα κτηρίων που σχημάτιζε δύο κύρια τετράπλευρα και περιέκλειε δύο μεγάλες αυλές. Κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990 πραγματοποιήθηκε μια ριζική ανακαίνιση, κατά την οποία κατασκευάστηκε ένα τεράστιο υπόγειο συγκρότημα γραφείων, καταστημάτων, εκθεσιακών χώρων, αποθηκών και χώρων στάθμευσης, καθώς και ένα αμφιθέατρο, ένα αμαξοστάσιο τουριστικών λεωφορείων και μια καφετέρια. Το 1993, στην 200ή επέτειο του μουσείου, εγκαινιάστηκε η ανακατασκευασμένη πτέρυγα Ρισελιέ, προσφέροντας έναν επιπλέον εκθεσιακό χώρο με επιφάνεια 21.368 τετραγωνικά μέτρα, μαζί με την εμβληματική πυραμίδα στην κεντρική «Αυλή του Ναπολέοντα».
Συλλογές
Στις σημαντικότερες συλλογές του Λούβρου περιλαμβάνονται αιγυπτιακές, ανατολικές, ελληνικές, ετρουσκικές και ρωμαϊκές αρχαιότητες, ζωγραφική και γλυπτική, έργα διακοσμητικών τεχνών, χαρακτικά, σχέδια και ισλαμική τέχνη.
Εμβληματικά εκθέματα
Το Λούβρο φιλοξενεί μερικά από τα πιο εμβληματικά έργα τέχνης του κόσμου – πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, αρχιτεκτονικά στοιχεία και αντικείμενα τέχνης από διάσημους ή ανώνυμους καλλιτέχνες πολλών διαφορετικών προελεύσεων και εποχών. Ας δούμε μερικά από τα κορυφαία:
Αφροδίτη της Μήλου
Η Αφροδίτη της Μήλου, αυτό το αιώνιο σύμβολο της ελληνικής ομορφιάς, είναι σκαλισμένη σε παριανό μάρμαρο και έχει ύψος 2,02 μέτρα, ενώ χρονολογείται γύρω στο 150-50 π.Χ. Το άγαλμα βρέθηκε το 1820 στη Μήλο από έναν αγρότη ενώ έσκαβε στο χωράφι. Κάποιοι Γάλλοι αξιωματούχοι που βρίσκονταν στο νησί κατάφεραν να το αποσπάσουν και να το στείλουν με καράβι στη Γαλλία. Αν και βρέθηκε χωρίς χέρια, πιθανολογείται πως στο αριστερό χέρι κρατούσε ένα μήλο, ενώ το δεξί ακουμπούσε στο ύφασμα που είναι τυλιγμένο γύρω από τους γοητευτικούς γοφούς της….

Νίκη της Σαμοθράκης
Τοποθετημένη στην κορυφή της κεντρικής μνημειώδους κλίμακας, η φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης είναι ένα διαχρονικό σύμβολο της δυτικής τέχνης. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της ελληνικής γλυπτικής της ελληνιστικής εποχής, που χρονολογείται από τα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ., και έχει ύψος 5,57 μέτρα μαζί με την βάση. Βρέθηκε το 1863 στο νησί της Σαμοθράκης από τον Σαρλ Σαμπουαζό, Γάλλο διπλωμάτη και αρχαιολόγο, που διενεργούσε έρευνες στο ιερό των «Μεγάλων Θεών. Η μορφή, εντυπωσιακά τοποθετημένη σε μια βραχώδη κόγχη ψηλά πάνω από το ιερό, σχεδιάστηκε έτσι ώστε να φαίνεται σε όψη τριών τετάρτων από αριστερά -όψη που αναδεικνύει τον φουσκωτό μανδύα και το προσκολλημένο στο σώμα ύφασμα…

Η Αφροδίτη και οι Τρεις Χάριτες προσφέρουν δώρα σε μια νεαρή γυναίκα
Αυτές οι υπέροχες αναγεννησιακές τοιχογραφίες του ζωγράφου Σάντρο Μποτιτσέλι έφτασαν στο Λούβρο το 1882, αφού ανακαλύφθηκαν λίγα χρόνια πριν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης μιας βίλας κοντά στη Φλωρεντία. Βρέθηκαν κάτω από τον ασβέστη στους τοίχους της βίλας, η οποία την περίοδο της Αναγέννησης φιλοξενούσε μια πλούσια οικογένεια που πιθανότατα τις είχε παραγγείλει στον Μποτιτσέλι, διάσημο καλλιτέχνη της εποχής. Ο ζωγράφος φέρεται να χρησιμοποίησε την κόρη του σπιτιού ως μοντέλο, τοποθετώντας την στη συντροφιά κλασικών ηρωίδων και ενός Έρωτα, ίσως με αφορμή τον αρραβώνα της. Η σκηνή έχει αλληγορικό χαρακτήρα -ο Μποτιτσέλι δίνει έμφαση στην πράξη της προσφοράς και όχι στα ίδια τα δώρα…

Μόνα Λίζα
Η προσωπογραφία της Λίζα Γκεραρντίνι, συζύγου του Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο, γνωστής ως Μόνα Λίζα, φιλοτεχνήθηκε από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι μεταξύ 1503 και 1519 και έχει αναδειχθεί στο διασημότερο πορτρέτο στην ιστορία της δυτικής ζωγραφικής. Η ιδιαίτερη γοητεία του πίνακα έγκειται στην τεχνική του αρτιότητα, στο αινιγματικό χαμόγελο της εικονιζόμενης, στο φανταστικό τοπίο του φόντου και στην τεχνική sfumato που τυλίγει τη φιγούρα σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα. Τη διασημότητα του πίνακα έχουν ενισχύσει και διάφορα περιστατικά που σχετίζονται μ’ αυτόν, όπως η κλοπή του από έναν Ιταλό υπάλληλο του μουσείου το 1911, «για να τον επιστρέψει στην πατρίδα του», όπως δήλωσε ο ίδιος. Το 1966 μεταφέρθηκε στη μεγαλύτερη αίθουσα του Λούβρου – τη Salle des États – όπου συντηρείται στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, προστατευμένος μέσα σε γυάλινη προθήκη με ελεγχόμενη θερμοκρασία και υγρασία.

Η σχεδία της Μέδουσας
Ο Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικώ παρουσίασε αυτόν τον τεράστιο πίνακά του με τίτλο «Η σχεδία της Μέδουσας» στο Σαλόνι του Παρισιού το 1819. Εικονίζει μια δραματική σκηνή από το πρόσφατο ναυάγιο ενός γαλλικού πλοίου, ένα γεγονός που είχε σοκάρει το κοινό. Εκατόν πενήντα άνθρωποι παρασύρθηκαν επί δεκατρείς ημέρες σε μια αυτοσχέδια σχεδία, πέφτοντας θύματα δίψας, πείνας, ασθενειών και κανιβαλισμού. Μόνο δεκαπέντε επέζησαν για να διηγηθούν την ιστορία τους. Ο καλλιτέχνης αφιέρωσε οκτώ μήνες στον πίνακά του, συναντώντας επιζώντες, κατασκευάζοντας μακέτες και επισκεπτόμενος νεκροτομεία και νοσοκομεία για να παρατηρήσει τους νεκρούς και τους ετοιμοθάνατους. Ο σκληρός ρεαλισμός του αποτελέσματος δίχασε τους κριτικούς, οι οποίοι είτε γοητεύτηκαν είτε ενοχλήθηκαν…

Οι δύο «Σκλάβοι» του Μικελάντζελο
Αυτές οι δύο εντυπωσιακές μυώδεις μορφές απεικονίζουν δύο σκλάβους σε διαφορετικές στάσεις: ο θνήσκων Σκλάβος απεικονίζεται σε βαθύ, ίσως αιώνιο ύπνο, ενώ ο επαναστάτης Σκλάβος φαίνεται να τεντώνεται για να ξεφύγει από τα δεσμά του. Τα αγάλματα κατασκευάστηκαν από τον Μιχαήλ Άγγελο μεταξύ 1513 και 1516 ως μέρος ενός διακοσμητικού έργου για το ταφικό μνημείο του πάπα Ιούλιου Β΄, αλλά το έργο εγκαταλείφθηκε και οι Σκλάβοι παρέμειναν αιώνια φυλακισμένοι στο μάρμαρο…

Έρως και Ψυχή
Ο Ιταλός γλύπτης Αντόνιο Κανόβα ειδικευόταν στις λεπτεπίλεπτες μαρμάρινες απεικονίσεις μυθολογικών επεισοδίων. Στο γλυπτό αυτό, που κατασκευάστηκε μεταξύ 1787 και 1793, η Ψυχή ξαναζωντανεύει από το φιλί του Έρωτα, εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο την αίσθηση του συναισθήματος του έρωτα. Αντί να αντιγράψει απλώς ένα κλασικό μοντέλο, ο Κανόβα υιοθέτησε μια σχεδόν χορογραφική προσέγγιση στη σύνθεση του γλυπτού του, επιλέγοντας τη συναρπαστική στιγμή που η θεά ξυπνάει -μια στιγμή μοναδικής εκφραστικής δύναμης…

Tip: Η Κάρτα πόλης του Παρισιού (Paris Digital Pass) περιλαμβάνει πρόσβαση στο μουσείου του Λούβρου, πρόσβαση στον πύργο του Άιφελ, βόλτα στον Σηκουάνα με bateau mouche.
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το Λούβρο
- Αν θελήσετε να διασχίσετε το μουσείο απ’ άκρη σε άκρη, θα διανύσετε συνολικά 15 χιλιόμετρα, ενώ αν αφιερώσετε 30 δευτερόλεπτα σε καθένα από τα εκθέματα θα χρειαστείτε περίπου 12 μέρες μέχρι να τα δείτε όλα.
- Σύμφωνα με την ιστοσελίδα statista.com, οι επισκέπτες του Λούβρου έφτασαν τα 7,73 εκατομμύρια το 2022, ενώ το 2018 άγγιξαν τα 10,2 εκατομμύρια!
- Μία από τις ομορφότερες αίθουσες του Λούβρου είναι η “Salle des Caryatides”, αρχικά αίθουσα χορού, διακοσμημένη με τέσσερις Καρυάτιδες ρωμαϊκής έμπνευσης. Εδώ, στις 18 Αυγούστου του 1572, η Μαργαρίτα των Βαλουά, η περίφημη «βασίλισσα Μαργκό», παντρεύτηκε τον Ερρίκο της Ναβάρρας, τον μελλοντικό βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Δ’. Λίγες μόνο ημέρες αργότερα, στις 24 Αυγούστου, οι προτεστάντες ευγενείς που είχαν παραστεί στο γάμο δολοφονήθηκαν στο Λούβρο κατά τη σφαγή της διαβόητης Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου.

- Πριν από την κατάληψη του Παρισιού από τη ναζιστική Γερμανία, ο Jacques Jaujard, διευθυντής των εθνικών μουσείων της Γαλλίας και υπεύθυνος για την προστασία των γαλλικών συλλογών τέχνης, αφαίρεσε πάνω από 4000 έργα τέχνης από το Λούβρο και τα έκρυψε στο παλάτι Σαμπόρ στην κοιλάδα του Λίγηρα.
- Για την κατασκευή της εμβληματικής πυραμίδας του Λούβρου επιλέχθηκε το 1983 ο Σινοαμερικανός αρχιτέκτονας I.M. Pei που είχε ήδη εργαστεί στην Εθνική Πινακοθήκη στην Ουάσιγκτον και στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης. Οι Παριζιάνοι αντέδρασαν στην ιδέα της επιλογής ενός ξένου για μια τόσο σημαντική δουλειά, ενώ πολλοί θεώρησαν η πυραμίδα ότι δεν θα ταίριαζε με τον περιβάλλοντα χώρο του μουσείου λόγω του μοντέρνου χαρακτήρα της. Ωστόσο, το αποτέλεσμα δικαίωσε τον αρχιτέκτονα, καθώς η πυραμίδα αποτελεί πια σύμβολο του Παρισιού όσο και ο Πύργος του Άιφελ.

Πηγές: Wikipedia, Parisjetaime, Britannica, Louvre, The Tour Guy